Van Rotorua naar de Tongariro Crossing

Beste mensen,

Ik heb weer tijd om mijn reisverslagen bij te werken, dus hier is er weer 1. In deze blog reis ik van Rotorua naar National Park, oftewel de Tongariro berg. Voor de LOTR kenners onder ons: dat is dus Mount Doom. Maar laat ik vooral niet teveel overslaan!

Van het rustige kustplaatjes Te Kaha vertrokken we op 1 maart vroeg terug naar Rotorua. Op een paar fotostops na was het niet een al te interessante reis, wat maar aangeeft dat ik potverdorie gewoon begin te wennen aan prachtige uitzichten... Eenmaal aangekomen stapte ik weer op het "gewone" bustraject van Stray richting Lake Aniwhenua. Onze driver voor deze trip was Chase, zo genoemd omdat je met springtouwen moet springen als je te laat bent. Op onze rit werden we vergezeld door Morris, onze Maori host van die avond. Traditiegetrouw werd onderweg een stop gemaakt zodat Morris ons welkom kon heten op het grondgebied van zijn stam. De tweede stop leidde hij ons naar een set van Maori rotswandtekeningen, voor mijn gevoel ergens in the middle of nowhere. Echter, ook hier zie je de lange arm van de bewoonde wereld sinds de tekeningen helaas zijn aangetast door graffiti. Het is dan ook begrijpelijk dat Morris en zijn stam geld proberen in te zamelen voor het behoud dit stukje historie. Na dit kleine uitstapje stopten we bij de dam van Lake Aniwhenua, waar Morris ons uitlegde wat het belang van de aal en het aalvissen is voor zijn stam. Ze worden dan ook The Eel People genoemd. Aniwhenua betekent overigens regenboog. Na de dam reden we door naar de plek van overnachting, een lodge pal aan het meer. Ook hier was het weer prachtig (toegegeven, het weer hielp ook mee). Allereerst werd ons getoond hoe een traditionele hangi wordt bereid. Een hangi is een gerecht dat wordt klaargemaakt in een gat in de grond. Het eten wordt bedekt met kleden en aarde zodat de stoom niet kan ontsnappen. Na een uur of twee is het klaar. Na deze demonstratie was het tijd voor de weefles: met flax bladeren leerden we hoe je een armband kon weven. Helaas viel de mijne een beetje te groot uit, maar het was wel interessant om het te leren. Al snel konden we het resultaat van de hangi ook proeven: malse kip en lamsvlees, aardappelen, zoete aardappelen (kumara), brood en salade. Na het eten was het tijd voor de meeste jongens om zelf wat alen te vissen, terwijl de rest achterbleef om gezellig na te kletsen en de verhalen van Morris over de Maori-cultuur aan te horen. Daarna was het alweer vroeg bedtijd: de bus zou de volgende dag al om half acht vertrekken.

Om 9 uur in de ochtend arriveerden we de volgende dag in Taupo. Om mijn reisschema iets te vertragen zou ik daar ook een nachtje blijven. Net als Rotorua is Taupo vernoemd naar een meer. Wellicht vanwege het weer heb ik niet echt een spectaculaire indruk van Taupo gekregen, ik heb er niet echt veel gedaan dus het was een beetje saai. Maar goed, niet elke dag kan even nieuw en spectaculair zijn als de anderen. Het was denk ik sowieso even goed om op adem te komen en een extra break te nemen van het drukke busschema.

Na een prima nacht in Taupo stapte ik weer op de bus richting het zuiden: een nieuwe bus en dus ook een nieuwe driver. Deze was genaamd Splash, vraag me niet waarom. De bus was helaas een beetje druk, ik had eerlijk gezegd het gevoel dat ik aan boord was gestapt van Kiwi Experience, wat ook wel bekend staat als de partybus. Leuk voor een dag, maar feestvieren kan ik ook wel in Europa. Anyway, van Taupo vertrokken we richting Whakahoro waar Blue Duck Station is te vinden. Blue Duck Station is 1 van de meest afgelegen plekken waar Stray stopt: geen ontvangst voor je telefoon. Ze doen er veel aan natuurconverstatie, aangezien Whakahoro nog 1 van de weinige plekken is waar de blauwe eend voorkomt. De blauwe eend is afhankelijk van zuiver water en op veel plekken in Nieuw Zeeland is de waterkwaliteit erg verslechterd. Nadat we onze spullen hadden gedropt, was het tijd voor de activiteit van de middag: een trektocht te paard. Ik hoor je denken, Lysanne op een paard? Ik zal je zeggen, dat ging eigenlijk best wel goed, afgezien van het feit dat mijn paard een beetje bang was voor auto's en dus bij het tegemoetkomen van een truck bijna het ravijn insprong... Gelukkig besefte het paard dat dat niet zo'n slim idee was en herstelde zijn rustige gangetje van daarvoor. De trip was echt heel mooi, heuveltje op en heuveltje af. Weer een andere manier om Nieuw Zeeland te verkennen en ben echt blij dat ik dit heb gedaan. Al had ik natuurlijk wel een paar dagen last van mijn zitvlak... Na het avondeten was het tijd om lunch te maken voor de volgende dag, aangezien de Tongariro Crossing op het programma stond. 5 uur zou de wekker gaan, je zou bijna denken dat ik geen vakantie heb!

De volgende ochtend stapten we met slaperige hoofden de bus in richting de Tongariro berg. Langzaam kwam de zon op (ik heb nog nooit zoveel zonsopgangen gezien als hier in NZ) en al snel werd duidelijk dat het weer goed genoeg zou zijn voor het doorgaan van de crossing. Rond een uur of acht kwamen we aan in National Park en als eerste heb ik maar 1,5 L water ingeslagen aangezien ik dat wel nodig zou hebben op de 7 uur durende hike. Zeven uur ja, want het was een flinke wandeling van zo'n 20 km, en het bevat een behoorlijke klim en afdaling van de Tongariro berg. Nadat we volledig bestand waren tegen de kou en de harde wind die voorspeld was werden we vooral gewaarschuwd om geen omwegen te maken aangezien dat een zekere dood zou betekenen. En ze waren echt doodserieus, de weersomstandigheden waren zodanig gevaarlijk dat we vooral niet van het pad mochten afwijken. Na deze zeer bemoedigende preek begonnen we onze tocht om 9 uur. Het eerste uur was goed te doen, wat op en af door een vulkanisch landschap, langs een kabbelend beekje. Na dat uurtje begon pas het echte werk: de devil's staircase. Het deed zijn naam zeker eer aan en het kostte me ongeveer een uur om de trappen te beklimmen. Bovenop had ik het behoorlijk warm gekregen en ik begon me af te vragen of ik voor niks al die gear had gehuurd. Echter, al gauw zou ik dankbaar zijn voor elk stuk insulerende kleding: de volgende klim richting Red Crater ging gepaard met een harde, kille wind die door merg en been ging. Ik dacht even dat ik het niet ging redden, bang om van de berg af te waaien en ik voelde mijn handen en 1 kant van mijn gezicht niet meer. Gelukkig heb ik doorgezet en na 1 laatste steile klim hadden we het hoogste punt bereikt en werden we beloond met een prachtig uitzicht over de Emerald Lakes. Er waren drie uur verstreken en we waren op de helft, goed op schema dus. De wandeling langs de meren was echt weer een bevestiging waarom je zulke dingen gewoon moet doen in Nieuw Zeeland: zo mooi! Na een tijdje lieten we de meren achter ons en begon het gezigzag naar beneden. Het laatste uur was ook nog door een bos, waardoor er geen einde aan leek te komen. Uitgeput, maar zeer voldaan bereikten we dan eindelijk de parkeerplaats, een uur voordat de shuttle ons weer op zou halen. Ik had het gehaald, en nog op tijd ook. Terug in National Park heb ik mezelf maar eens goed beloond met een burger en een glas rode wijn, ook om zelf weer op temperatuur te komen. Al met al was het een onvergetelijke ervaring, die ik nog lang gevoeld heb in mijn spieren.

Dit was het alweer. Ik denk een lange blog maar de ervaringen zijn elke letter waard. Ik hoop dat jullie de verhalen nog niet zat zijn! Tot het volgende verslag!