Nelson en Abel Tasman National Park
Door: Lysanne
Blijf op de hoogte en volg Lysanne
13 Maart 2014 | Nieuw Zeeland, Marahau
Beste mensen,
Ik heb toevallig weer even wat tijd over dus vandaar dat dit reisverslag de andere vrij snel opvolgt. In deze blog reis ik van het noordereiland naar het zuidereiland, wat het mooiste van de twee schijnt te zijn.
De reis naar het zuiden begon voor mij al om vijf uur 's ochtends in Wellington. Omdat het zondag was vertrokken er niet echt bussen vanaf het hostel naar de ferry, dus zat er niks anders op dan te lopen. Aangezien we voor zeven uur ingecheckt moesten zijn en het toch nog wel een eindje lopen was vertrok ik om zes uur vanaf mijn hostel in Wellington. Het was nog steeds donker, maar eenmaal in de ferry terminal kwam de zon op boven Wellington. Had ik al gezegd dat ik nog nooit zoveel zonsopgangen heb gezien als hier in Nieuw Zeeland? En jullie maar denken dat ik elke dag superlang kan uitslapen... Om acht uur vertrok de ferry richting Picton. Alhoewel de zon straalde stond er ook een strenge wind, dus nadat we een paar foto's hadden genomen van het prachtige landschap besloten we binnen op te warmen met warme chocolademelk. Aan het einde van de drie uur lange overtocht was het noordelijke landschap verwisseld voor het ruige groen van het zuiden. Eenmaal weer aan land werden we opgepikt door een nieuwe chauffeur, genaamd Motors. Met haar aan het stuur reden we langzaam 1 van de wijnstreken van Nieuw Zeeland binnen, dus onderweg moest er natuurlijk even wijn worden geproefd. Had ik nog nooit gedaan dus weer een hele nieuwe ervaring. Van de wijnproeverij reden we verder naar Nelson, waar ik twee nachten zou verblijven. Het was dus alweer tijd om afscheid te nemen van de bus die ik net had ontmoet want die reed door naar Abel Tasman National Park. Gelukkig bleven een paar andere Stray passagiers ook langer in Nelson. Mijn hostel voor de komende twee nachten lag eventjes buiten het centrum van Nelson. Geen optimale ligging, maar wel een goed hostel! 's Middags heb ik nog even geprobeerd Nelson te verkennen, maar aangezien het zondag was was er vrij weinig te beleven.
Na lekker te hebben uitgeslapen besloot ik de volgende dag maar eens gebruik te maken van de gratis fietsen van het hostel. Het was een beetje behelpen aangezien ik een slot moest delen met een ander meisje, maar zo was ik wel sneller in het centrum. Ik moest trouwens best even wennen aan het feit dat ik hier links moest rijden. Eenmaal in het centrum was mijn eerste doel het aanschaffen van een boek. Ik had namelijk gemerkt dat ik behoorlijk veel tijd over had en dat een boek toch het makkelijkste is om me te vermaken zo op reis. Met een nieuw boek op zak was het tijd voor wat koffie bij een koffiezaakje genaamd Sweet as. Sweet as is een typische Nieuw Zeelandse uitdrukking, en betekent zoiets als "all good" of "alright". Na de caffeine shot was het tijd om de kerk van Nelson te bezichtigen, samen met het groepje Stray passagiers wat ook in Nelson was gebleven. Mooie kerk, niks speciaals. Al snel was het vier uur en moest ik terug naar de fietsen zodat ik richting het centrum van Nieuw Zeeland kon fietsen. Blijkbaar ligt het geografische centrum net buiten Nelson. In ieder geval was er een mooi 360 graden uitzicht vanaf dat punt over de omgeving. De avond werd verder doorgebracht in de bioscoop van Nelson.
De volgende dag was het tijd om verder te reizen naar Abel Tasman National Park. Om 15.00 werd ik opgepikt bij de I-site in Nelson door weer een nieuwe chauffeur genaamd Ricky. Al snel merkte ik dat hij de beste muzieksmaak van alle chauffeurs tot nu toe had. Heel jammer dat ik dus maar 1 dag bij hem in de bus zat. Aangezien er weinig tot geen supermarkt aanwezig was in Abel Tasman was het tijd om in Motueka wat voorraad in te slaan. Het eten 's avonds was echter al geregeld aangezien er een groepsmaaltijd, bangers en mash, zou worden gekookt. Ons verblijf in Abel Tasman was in The Barn in Marahau, wat echt op 2 minuten van de ingang van het national park ligt. Ideaal dus. Ook hadden we een prachtige kamer met single beds, dus eindelijk eens geen stapelbedden!
De volgende dag moest ik alweer vroeg opstaan aangezien ik om 08.30 zou worden opgehaald voor een zeiltocht. Het weer was grijs en behoorlijk fris, en eenmaal op de boot werd dat er niet beter op. De tocht langs de kust van het national park maakte veel goed: via Split Apple Rock (een rots die op een gespleten appel lijkt), Honeymoon Bay en prachtige goudkleurige stranden (vandaar de naam Golden Bay) kwamen we bij een aantal rotsen waar zeehonden op lagen te zonnebaden. Ze waren soms moeilijk te onderscheiden maar ze waren er wel degelijk. Rond 12.30 kwamen we aan in Anchorage, vanwaar ik terug zou lopen naar onze accommodatie. Het was een 12 km lang gedeelte van de Abel Tasman Coast Track, 1 van de negen Great Walks in Nieuw Zeeland. En inderdaad, het was prachtig, paradijswaardig. Ik vrees dat mijn honderden foto's de pracht en praal niet over kunnen brengen, maar we zullen het wel zien. Tijdens onze break in Stillwell Bay kwam ook nog eens de zon tevoorschijn. Het enige nadeel waren de zandvliegen, gemene stekers. Na een uurtje of vijf (we hadden er heel rustig over gedaan) kwamen we weer aan in Marahau. Na deze wandeling vonden we dat we wel een beloning hadden verdiend en dus begaven we ons richting de Fat Tui, een burgertentje waar ze echt enorme burgers verkopen. Ik geloof zelfs dat op de mijne rijst zat, naast een heleboel andere dingen. Toch was daarna mijn honger nog niet helemaal gestild aangezien er nog makkelijk een brownie achteraan kon. Met een vol buikje en moe van de buitenlucht en de indrukken van de dag was het al snel weer bedtijd.
De volgende dag kon ik lekker uitslapen en rustig bekijken hoe ik deze extra dag in Abel Tasman door kon brengen. Het weer was nog steeds zonnig dus besloot ik met weer een nieuwe buslading Stray passagiers richting Apple Tree Bay te lopen, een ander strandje in het national park. Op dit strand staat inderdaad een appelboom geplant. Ook al had ik dit gedeelte gisteren al gelopen, het was nog steeds even mooi en doordat de zon nu feller scheen weer heel anders. Tegen een uurtje of drie was ik weer terug in The Barn en de rest van de dag was het tijd voor wat ontspanning. Mijn laatste avond in Abel Tasman heb ik verder goed gevierd met weer een brownie. Ik weet het, niet goed voor de lijn, maar nog steeds even smakelijk als de vorige dag.
Hiermee ben ik weer aan het einde gekomen van een, ik vrees, nogal lang reisverslag. In het volgende verslag reis ik verder naar het zuiden, langs de Pancake Rocks en wat gletsjers. Tot snel!
Ik heb toevallig weer even wat tijd over dus vandaar dat dit reisverslag de andere vrij snel opvolgt. In deze blog reis ik van het noordereiland naar het zuidereiland, wat het mooiste van de twee schijnt te zijn.
De reis naar het zuiden begon voor mij al om vijf uur 's ochtends in Wellington. Omdat het zondag was vertrokken er niet echt bussen vanaf het hostel naar de ferry, dus zat er niks anders op dan te lopen. Aangezien we voor zeven uur ingecheckt moesten zijn en het toch nog wel een eindje lopen was vertrok ik om zes uur vanaf mijn hostel in Wellington. Het was nog steeds donker, maar eenmaal in de ferry terminal kwam de zon op boven Wellington. Had ik al gezegd dat ik nog nooit zoveel zonsopgangen heb gezien als hier in Nieuw Zeeland? En jullie maar denken dat ik elke dag superlang kan uitslapen... Om acht uur vertrok de ferry richting Picton. Alhoewel de zon straalde stond er ook een strenge wind, dus nadat we een paar foto's hadden genomen van het prachtige landschap besloten we binnen op te warmen met warme chocolademelk. Aan het einde van de drie uur lange overtocht was het noordelijke landschap verwisseld voor het ruige groen van het zuiden. Eenmaal weer aan land werden we opgepikt door een nieuwe chauffeur, genaamd Motors. Met haar aan het stuur reden we langzaam 1 van de wijnstreken van Nieuw Zeeland binnen, dus onderweg moest er natuurlijk even wijn worden geproefd. Had ik nog nooit gedaan dus weer een hele nieuwe ervaring. Van de wijnproeverij reden we verder naar Nelson, waar ik twee nachten zou verblijven. Het was dus alweer tijd om afscheid te nemen van de bus die ik net had ontmoet want die reed door naar Abel Tasman National Park. Gelukkig bleven een paar andere Stray passagiers ook langer in Nelson. Mijn hostel voor de komende twee nachten lag eventjes buiten het centrum van Nelson. Geen optimale ligging, maar wel een goed hostel! 's Middags heb ik nog even geprobeerd Nelson te verkennen, maar aangezien het zondag was was er vrij weinig te beleven.
Na lekker te hebben uitgeslapen besloot ik de volgende dag maar eens gebruik te maken van de gratis fietsen van het hostel. Het was een beetje behelpen aangezien ik een slot moest delen met een ander meisje, maar zo was ik wel sneller in het centrum. Ik moest trouwens best even wennen aan het feit dat ik hier links moest rijden. Eenmaal in het centrum was mijn eerste doel het aanschaffen van een boek. Ik had namelijk gemerkt dat ik behoorlijk veel tijd over had en dat een boek toch het makkelijkste is om me te vermaken zo op reis. Met een nieuw boek op zak was het tijd voor wat koffie bij een koffiezaakje genaamd Sweet as. Sweet as is een typische Nieuw Zeelandse uitdrukking, en betekent zoiets als "all good" of "alright". Na de caffeine shot was het tijd om de kerk van Nelson te bezichtigen, samen met het groepje Stray passagiers wat ook in Nelson was gebleven. Mooie kerk, niks speciaals. Al snel was het vier uur en moest ik terug naar de fietsen zodat ik richting het centrum van Nieuw Zeeland kon fietsen. Blijkbaar ligt het geografische centrum net buiten Nelson. In ieder geval was er een mooi 360 graden uitzicht vanaf dat punt over de omgeving. De avond werd verder doorgebracht in de bioscoop van Nelson.
De volgende dag was het tijd om verder te reizen naar Abel Tasman National Park. Om 15.00 werd ik opgepikt bij de I-site in Nelson door weer een nieuwe chauffeur genaamd Ricky. Al snel merkte ik dat hij de beste muzieksmaak van alle chauffeurs tot nu toe had. Heel jammer dat ik dus maar 1 dag bij hem in de bus zat. Aangezien er weinig tot geen supermarkt aanwezig was in Abel Tasman was het tijd om in Motueka wat voorraad in te slaan. Het eten 's avonds was echter al geregeld aangezien er een groepsmaaltijd, bangers en mash, zou worden gekookt. Ons verblijf in Abel Tasman was in The Barn in Marahau, wat echt op 2 minuten van de ingang van het national park ligt. Ideaal dus. Ook hadden we een prachtige kamer met single beds, dus eindelijk eens geen stapelbedden!
De volgende dag moest ik alweer vroeg opstaan aangezien ik om 08.30 zou worden opgehaald voor een zeiltocht. Het weer was grijs en behoorlijk fris, en eenmaal op de boot werd dat er niet beter op. De tocht langs de kust van het national park maakte veel goed: via Split Apple Rock (een rots die op een gespleten appel lijkt), Honeymoon Bay en prachtige goudkleurige stranden (vandaar de naam Golden Bay) kwamen we bij een aantal rotsen waar zeehonden op lagen te zonnebaden. Ze waren soms moeilijk te onderscheiden maar ze waren er wel degelijk. Rond 12.30 kwamen we aan in Anchorage, vanwaar ik terug zou lopen naar onze accommodatie. Het was een 12 km lang gedeelte van de Abel Tasman Coast Track, 1 van de negen Great Walks in Nieuw Zeeland. En inderdaad, het was prachtig, paradijswaardig. Ik vrees dat mijn honderden foto's de pracht en praal niet over kunnen brengen, maar we zullen het wel zien. Tijdens onze break in Stillwell Bay kwam ook nog eens de zon tevoorschijn. Het enige nadeel waren de zandvliegen, gemene stekers. Na een uurtje of vijf (we hadden er heel rustig over gedaan) kwamen we weer aan in Marahau. Na deze wandeling vonden we dat we wel een beloning hadden verdiend en dus begaven we ons richting de Fat Tui, een burgertentje waar ze echt enorme burgers verkopen. Ik geloof zelfs dat op de mijne rijst zat, naast een heleboel andere dingen. Toch was daarna mijn honger nog niet helemaal gestild aangezien er nog makkelijk een brownie achteraan kon. Met een vol buikje en moe van de buitenlucht en de indrukken van de dag was het al snel weer bedtijd.
De volgende dag kon ik lekker uitslapen en rustig bekijken hoe ik deze extra dag in Abel Tasman door kon brengen. Het weer was nog steeds zonnig dus besloot ik met weer een nieuwe buslading Stray passagiers richting Apple Tree Bay te lopen, een ander strandje in het national park. Op dit strand staat inderdaad een appelboom geplant. Ook al had ik dit gedeelte gisteren al gelopen, het was nog steeds even mooi en doordat de zon nu feller scheen weer heel anders. Tegen een uurtje of drie was ik weer terug in The Barn en de rest van de dag was het tijd voor wat ontspanning. Mijn laatste avond in Abel Tasman heb ik verder goed gevierd met weer een brownie. Ik weet het, niet goed voor de lijn, maar nog steeds even smakelijk als de vorige dag.
Hiermee ben ik weer aan het einde gekomen van een, ik vrees, nogal lang reisverslag. In het volgende verslag reis ik verder naar het zuiden, langs de Pancake Rocks en wat gletsjers. Tot snel!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
